Manolo Rodicio, sacerdote ourensano, misionero en Ecuador, nos envía un correo a una semana de producirse el fatídico terremoto, donde nos sitúa en la verdadera situación que están viviendo allí tantas y tantas personas.
Recordamos que la Delegación de Misiones de Ourense ha habilitado una cuenta corriente para quienes quieran colaborar ayudando a estas poblaciones.
ABANCA
DIOCESIS DE OURENSE – Cuenta Misioneros
IBAN ES49 2080 5251 4730 0133 0272
CONCEPTO: Ayuda a Ecuador
Podréis leer el texto en castellano aquí
"Onte, as 18h58
cumpríase unha semana do terrible terremoto que asolou as provincias
ecuatorianas de Manabí e Esmeraldas. Estabamos nese fatídico minuto
á porta da Igrexa, en absoluto silencio, coa mirada perdida uns, cos
ollos pechados outros. Algunha mulleriña bisbaba un “¡Dios mío!,
¡Dios mío!”. Entrementres as campás da Igrexa tocaban a morto
con badaladas que petaban no corazón, coma puñais de dor.
Pasado uns
interminables minutos, entramos na Igrexa, na parte menos golpeada,
e rezamos o rosario nos que mesturabamos Ave Marías e bagoas a
partes iguais. Rezamos polos defuntos pero tamén polos vivos que
mellor quixeran ser eles os finados... E despois celebramos a Misa
onde intentamos respirar ESPERANZA, coa confianza posta no Señor.
Misa na porta da Igrexa, porque os do departamento de Obras do
Municipio catalogouna como edificio INSEGURO.
Non estamos en
condicións aínda de tomar decisións. De momento imponse alimentar
ós damnificados e sostelos na dor. E os damnificados medran e
medran. Non son só mortos e os que perderon a casa. Co terremoto
parou todo e polo tanto non hai traballo. Nós mesmos en Manta non
temos como lle pagar ás persoas que laboraban na parroquia porque se
pagaba co que entraba de limosnas. E esa xente precisa seguir
vivindo.
Nós próximos días,
cando as urxencias o permitan, poderemos evaluar concienzudamente os
daños. De momento en Jipijapa, en Santa María Madre, José Manuel
dime que se estragaron ó menos, tres capelas. En Manta, onde estou
eu, na parroquia la Dolorosa, o edificio onde están despachos, aulas
e vivendas, está bastante estragado, pero parece que poderemos
recuperalo. Peor pinta ten a Igrexa, una linda Igrexa feita no ano
2000 cos cartos que pagou o seguro dun avión que no ano 1997 caera
sobre dela levando por diante ó párroco e a vinte e oito persoas. A
Igrexa non caiu (tendo ferro e formigón no é fácil caer) pero
vencéronse varias columnas. Os especialistas din que o mellor sería
botala e facer outra nova, poro ¿con qué? Apuntan a posibilidade de
poñer pes de apio e tirantes. Haberá que ver.
E se ergo a mirada
vexo dor e máis dor. Só en Manta hai a lo menos tres colexios
católicos desfeitos. Neles estudaban máis de seis mil nenos e
mozos. Tamén hai sete Igrexas danadas que hai que ver si merece a
pena erguelas.
E se miro a xente
escoito voces quebradas que me din “Padresito, perdimos la casita”,
“Al lado de mi casa murieron tres..”.
Incluso a catedral
que pensabamos a salvo, ten un informe duns arquitectos mexicanos de
que as torres están a punto de caer sobre dela.
Esta noite
empezaremos a Misa a escasos metros da Igrexa, ó pe duns escombros
onde morreron sete persoas. Rezaremos en silencio e en silencio
camiñaremos un pasos ata o parque onde celebraremos na Misa ó Deus
da vida.
Ben
sei que nos medios xa non quedan apenas noticias do terremoto, pero,
por favor... non vos esquezades de nós."
Manolo
Rodicio (Manta)
0 comentarios :
Publicar un comentario