Nos envía una carta Manuel Rodicio , sacerdote ourensano, desde Jipijapa (Ecuador) donde nos relata los momentos vividos durante el fuerte terremoto. La adjuntamos en castellano también.
"Temblor. É o sábado 16 a eso das
sete. Xa noite. Bah! Pronto pasará, pensó eu, porque vivimos onde a
terra tembla con frecuencia. Pero non. Esta vez dura máis. E cada
vez é máis forte. Eu estaba en Jipijapa porque iba sustituir a un
cura en días de descanso. Cae a biblioteca cos libros. Ruido por
todas partes. Penso rápido e tírome debaixo da cama. Os segundos
fanse eternos. Por fin… calma… e ladrido de cans.
Baixo e atopo a José Manuel no patio.
O medo tamén lle pudo e saiu correndo da Igrexa. Todo se movía. O
Sagrario, despois de bambearse o que quixo, caiu por terra. O medo
iguálanos a todos.
Despois empezou o reconto. En Jipijapa
imos vendo destrozos pero non se reportan mortos. Xentiña humilde
perdeu a casa. E empezamos una longa noite sen luz. Con medo. Haberá
réplicas. Salimos en estampida e eso das dúas da madrugada. O
esperado: un pequeño temblor… e psicosis de gran temblor.
Entretanto vexo que hai Internet. Hai
que saber… pero é un saber duro. Mortos. Igrexas destrozadas.
Chegado o domingo é tempo de evaluar.
En Manta donde vivo non hai grupo de casa (cuadra) onde unha, al
menos, non se fose ó chan. Noutra sabemos que hai nenos dentro. Non
hai como entrar. As carreteras aserradas co o se una cortadora as
tronchase. Os postes da luz, polo chan… En Portoviejo din o mesmo.
Con todo en Pedernales e Cojimíes é peor. Mortos. Destrución. Sen
luz. Sen auga. Cun chisco de Internet no smarfon que nos abre a
información e ó mundo.
A Igrexa concatedral de Manta nunha
primeira evaluación din que hai que derruirla polo perigo que
conleva. En no medio desto chega un grupiño de xente. ¿Celebramos
Misa? Claro Padresito. Alí, moi cerca da porta… por si hai que
fuxir.
Logo, subo a casa. Todo está ciscado,
como se peneiraran a casa.
E un pobo sempre festeiro hoxe esta en
silencio. Silenci de Venres Santo. E entretantio colas de mais dun
kilómetro para coller gasolinas ou diese…
Gracias irmaus por estar con nós. Por
rezar con nós. Non temos idea aínda do que nos compre. Hai que ir
vendo o que sirve e o que non. Pero valen moi pouquiñas cousas.
Volvemos a empezar de case cero en moitos casos. E moitas familias
empezaran desde menos de cero, desde o dolor do familiar perdido.
E cando devala o
día erguemos o corazón a Deus e Deus responde con silencio… pero
é un silencio preñado de ESPERANZA. Decíame una mullleriña vella
esta mañá o rematarr a Misa: “Gracias Padresito por darnos
esperanza”.
Ogallá sexa tamén o momento da
solidaridade."
Tantos anos de traballo e nuns segundos se vai todo....estamos con vos....sempre nas nosas mentes e nos nosos corazóns....Bicos.
ResponderEliminarEste comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminar